Lesław Spaltenstein (1918 – 1985)

Syn Wincentego Spaltensteina i Kazimiery z d. Słomka. Urodził się 5 października 1918 roku w Przemyślu. W 1922 roku przybywa na Śląsk do Królewskiej Huty, gdzie jego ojciec obejmuje stanowisko sędziego. Rok wcześniej na świat przychodzi jego siostra Danuta, która w wieku 7 lat umiera, najprawdopodobniej na zapalenie płuc. Po ukończeniu 4 klasowej szkoły powszechnej, w Królewskiej Hucie (1928 r.) oraz 8 klasowego Państwowego Gimnazjum, im. Odrowążów w Chorzowie i zdaniu egzaminu maturalnego w 1935 roku, zapisuje się na studia na wydziale Prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Podczas trwania studiów był członkiem Bratniej Pomocy Studentów U.J., Towarzystwa Biblioteki Słuchaczy Prawa, Stowarzyszenia Akademików Górnoślązaków „Silesia” oraz Związku Młodzieży Chrześcijańskiej. Przed wojną był również członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

Studia przerwał wraz z wybuchem wojny we wrześniu 1939 roku. W sierpniu 1940 roku, parę miesięcy po aresztowaniu jego ojca i osadzeniu go w obozie koncentracyjnym w Dachau, został wywieziony do pracy w Berlinie. Pracował jako pracownik fizyczny w Berlińskiej hucie szkła należącej do koncernu Siemens-Glas A.G. Po zbombardowaniu huty został przeniesiony do pracy w przedsiębiorstwie budowlanym w śródmieściu Berlina. Firma zajmowała się naprawą dachów zniszczonych podczas bombardowań. W kwietniu 1945 roku po zdobyciu dzielnicy, w której przebywał przez siły Armii Czerwonej, odesłano go wraz z innymi robotnikami do obozu dla cudzoziemców, z którego mieli oni wyruszyć w drogę powrotną do domu. W maju 1945 roku powrócił do Chorzowa. Po powrocie kontynuował przerwaną naukę, uzyskawszy w maju 1946 roku stopień magistra prawa. W tym samym roku jako aplikant sądowy rozpoczyna pracę w Sądzie Okręgowym w Bytomiu. W maju 1947 roku żeni się z Krystyną z d. Hanke, z którą miał troje dzieci: Grażynę, Witolda i Bogumiłę.

Po zakończeniu aplikacji w 1948 roku zdaje egzamin sędziowski w Sądzie Apelacyjnym w Katowicach. Mianowany asesorem sądowym zostaje sędzią w oddziale karnym w Sądzie Grodzkim w Zabrzu. W 1950 roku uzyskuje awans na sędziego Sądu Powiatowego i rok później zostaje przeniesiony do Sądu w Mysłowicach (oddział karny), a następnie w do Sądu Powiatowego w Świętochłowicach, którego w 1953 roku zostaje wiceprezesem. W 1955 roku rezygnuje ze stanowiska sędziego i zostaje adwokatem w Zespole Adwokackim nr 1 w Chorzowie, gdzie przez wiele lat piastuje funkcję kierownika.

W czasie swojej pracy zawodowej był przewodniczącym Koła Związku Zawodowego Pracowników Sądowych i Prokuratorskich, delegatem związkowym Związku Zawodowego Pracowników Sądowych oraz długoletnim skarbnikiem Rady Adwokackiej w Katowicach. Pracował również jako radca prawny w Chorzowskiej Wytwórni Konstrukcji Stalowych w Chorzowie.

Zmarł 17 listopada 1985 roku w swoim mieszkaniu na ul. Szopena 5 w Chorzowie. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu parafii św. Jadwigi w Chorzowie.